نگاه تطبیقی به ادبیات پدیدار شناسانه قرآن و مثنوی

انسان ها از دیرباز، تحت  تأثیر عناصر طبیعت (شیمل، 1376: 51‏) و پدیده های ‏برآمده از آن  بودند و در دل هر  پدیده  بی تحرک و  بی حرکت _جهاد  و اشیا _ به دنبال روحی می کشتند تا آن را دریابند و رازهای آن را بگشایند.گویی محیط «پیرامون» با آدمیان باب سخن می گشود و کثیری از نیایش ها در بدو پیدایش ادیان از حدیث نفس آدمی و واگویه های وی با عناصر طبیعت سرچشمه گرفته است. و این پدید آورنده گیتی به نیکی و فراست در می یافته است که جاذبه ها و دافعه های طبیعت، بهترین سرچشمه برای پدایش و نضج ادیان در نهاد انسان ها خواهد بود. ‏در این مقاله، نقش باد به عنوان یکی از عناصر مهم طبیعت در قرآن و ادبیات عرفانی، به ویژه مثنوی مولانا، بررسی خواهد شد.